Muffiny z powidłami śliwkowymi

21 dni, 504 godziny, 30 240 minuty-  tyle dokładnie mnie nie było z Wami. Dlaczego?  - nasuwa się pytanie. Sama nie wiem jak się z tego wybronić. Fakt jest niezaprzeczalny , że w czasie mojej nieobecności przeżyłam maraton ciastowy ( kolejny już) absolutnie niesamowity w nowe doświadczenia ciastowo-tortowe. W czasie mojego ukrycia blogowego powstało kilka tortów ( w tym np: tort fortepian , bądź skrzypce- na specjalne zamówienie wyjątkowych nastolatków) , kilka serników też tam było, mazurki, Wuzetka i jeszcze kilka. Oczywiście jak zwykle zresztą fotorelacja stanęła na niczym, wszystko poszło szybciej niż zostało zrobione :):). A tak bardzo chciałam wrzucić jakiś post na Wielkanoc, a tak bardzo chciałam złożyć Wam życzenia wielkanocne, a tak bardzo chciałam podzielić się z Wami moimi wielkanocnymi troskami, obawami ( oczywiście związanymi z wypiekami). Ehhhh...

Osłodzę Wam ten gorzki smak mojej nieobecności i proszę:  oto dla Was muffinki z powidłami śliwkowymi- powidła oczywiście własnoręcznie usmażone i do słoików zapakowane- żeby nie było :). Do przygotowania myślę, że sporej porcji tych małych słodkości potrzebujecie:

300 g mąki pszennej

125 ml oleju

180 ml mleka

2 jajek

16 g cukru waniliowego

130 g cukru

2 łyżeczki proszku do pieczenia

powideł śliwkowych

Wykonanie tych babeczek jest dziecinnie proste: w dużej misce łączymy powyższe składniki( oprócz powideł) za pomocą rózgi - mieszamy je tylko do połączenia.  Reszta to czysta przyjemność : do wyłożonej papilotkami foremki nakładamy po łyżce ciasta, kolejno łyżkę powideł i ponownie łyżkę ciasta. Muffinki pieczemy w 180 C przez mniej więcej 20 minut, do lekkiego zbrązowienia. Studzimy a ostudzone lukrujemy.



Prostszego sposobu na cukrowy odlot chyba nie można sobie wyobrazić.

P.S : składam najserdeczniejsze życzenia drogowcom i transportowcom dzisiaj ich święto-  a wśród nich ten najważniejszy, ten jedyny  - mój mąż.

Buziaczki Szuszulka

Polędwica wieprzowa z makaronem chow mein

Dziś nie słodko, a coś zupełnie z innej beczki. Od dawna nie wrzucałam żadnych dań mięsnych, rybnych czy mącznych.  Zawsze coś stało na przeszkodzie- najczęściej był to apetyt gości :):)Dlatego teraz najpierw szybciutko zrobiłam zdjęcia , potem wydałam pozwolenie zjedzenia :) - akurat pozwolenie to dotyczyło mojego męża :):).  Jak szefowa to szefowa- tym bardziej w kuchni ( gdzieś kierowniczką muszę być!!!!!) Zapraszam Was na polędwicę wieprzową z makaronem chow mein - jest to wersja najulubieńsza mojego M. Do przygotowania tego niezbyt trudnego dnia potrzebujecie:

ok. 500 g polędwiczki wieprzowej

Marynata:

2 gałązki rozmarynu ( lub 2 łyżeczek suszonego)

sól, pieprz

1 ząbek czosnku przeciśnięty przez praskę

2 łyżki octu balsamicznego

Ponadto do przygotowania makaronu:

sos sojowy ( ok. 2-3 łyżki)

pół opakowania makaronu chow mein

1 cukinia

2 cm kawałek imbiru

2 ząbki czosnku

1 czerwona papryczka chilli

szczypta pieprzu cayenne

czarny sezam wg uznania

 

Składniki marynaty mieszamy w dużej misce. Umytą polędwiczkę kroimy na paseczki. Do miski z marynatą wrzucamy mięso i marynujemy ok. 2h w lodówce. Po tym czasie na oliwie obsmażamy zamarynowane mięso- powinien powstać bardzo fajny sos i odstawiamy żeby mięso odpoczęło. W dużym garnku gotujemy w lekko osolonej wodzie makaron wg instrukcji na opakowaniu.

Umytą cukinię za pomocą obieraczki do warzyw kroimy w bardzo cienkie plastry. Na dużej patelni przesmażamy posiekany czosnek i imbir z dodatkiem oliwy.  Dodajemy plastry cukinii i zalewamy sosem sojowym. Następnie dorzucamy pokrojoną papryczkę chilli oraz pieprz cayenne ( z nim ostrożnie - wszystko zależy od Waszego stopnia wytrzymałości na pikantność). Gotujemy jeszcze przez ok. 15 minut pod przykryciem.  Do całości dodajemy ugotowany i odcedzony makaron.

Danie podajemy w dwojaki sposób- można dorzucić mięso do makaronu, wymieszać wszystko razem lub też można ułożyć najpierw makaron a obok ułożyć mięso. Whatever liczy się efekt końcowy , który był puszuszuszysty.

Smacznego!!!



Ogłaszam iż dzień dzisiejszy jest dniem grzeczności za kierownicą, kurcze starałam się obchodzić go godnie, niestety nie udało się......Może za rok???

Buziole